Mensenheid in de milieugevaarsbeoordeling
*(alternatief: „Zelfbedreiging van de mens – een milieugevaarsbeoordeling“) *
1. Doel
Deze pagina beschouwt de mens als een milieufactor – tegelijkertijd als veroorzaker, betrokkene en besluitvormer.
Het laat zien dat het grootste milieugevaar niet ligt in afzonderlijke stoffen of technologieën, maar in een systeem gebaseerd op verkeerde vrijheidsbegrippen, gebrek aan onderwijs en onvoldoende verantwoordelijkheid.
Het doel is bewustzijn te creëren dat echte milieubescherming alleen werkt als deze als een staffunctie in de samenleving is ingebouwd – boven alle sectoren, niet naast hen.
2. Toepassingsgebied
Deze beoordeling geldt voor alle levens- en economische sectoren: industrie, politiek, wetenschap, onderwijs, consumptie en cultuur.
Het dient als basis voor systematische correctie, vooral waar „vrijheid“ zonder verantwoordelijkheid wordt uitgeoefend.
3. Begrippen
- Vrijheid: Vermogen om te handelen – met bewustzijn van de gevolgen.
- Systemisch milieugevaar: Risico’s die voortkomen uit collectieve structuren, niet uit individuele handelingen.
- Milieustabfunctie: Organisatieprincipe dat milieubescherming overkoepelende beslissingsbevoegdheid geeft.
- Gevaarlijke vrijheid: Vrijheid die het overleven of de levensgrondslagen bedreigt.
4. Verantwoordelijkheid
Iedereen is verantwoordelijk – in onderwijs, onderzoek, bedrijfsleven en politiek.
Coördinatie en controle moeten worden uitgevoerd via geïnstitutionaliseerde milieukennis, vergelijkbaar met interne audit of arbeidsveiligheid.
- Op bedrijfsniveau: Milieufunctionarissen met staffunctie.
- Op staatsniveau: Milieuministeries met vetorecht bij milieurelevante beslissingen.
- Op maatschappelijk niveau: Onderwijsinstellingen verplicht tot het onderwijzen van ecologische systeemkennis.
5. Beschrijving
Onze westerse democratie is uit balans: ze staat vrijheden toe die – zonder kennis en verantwoordelijkheid – tot zelfvernietiging leiden.
Voorbeelden:
- Productie en gebruik van sterk gefluoreerde koolwaterstoffen ondanks bekende persistentie.
- Stijging van consumptie als indicator voor welvaart.
- Kortetermijnmarktsprikkels die langetermijnschade bevorderen.
Het systeem beloont innovatie, groei en snelheid, niet duurzaamheid, voorzichtigheid of verantwoordelijkheid.
Onderwijs leert kennis, maar nauwelijks wijsheid.
Vrijheid wordt verward met grenzeloosheid.
Er ontstaat een collectief realiteitsverlies waarin experts en besluitvormers handelen, ondanks kennis van destructieve gevolgen – maar deze systematisch onderdrukken.
6. Gerelateerde documenten
- EMAS-verordening (vooral eisen aan milieumanagementsystemen)
- Rio-verklaring over milieu en ontwikkeling (1992)
- VN-duurzaamheidsdoelen (SDG 12, 13, 16)
- Portalpagina’s over onderwijs, verantwoordelijkheid, communicatie en systeemfouten
7. Documentatie
Deze milieugevaarsbeoordeling van de mens vormt de basis voor de volgende hoofdstukken:
- Gevaarlijke vrijheden
- Onderwijs als overlevingsfactor
- Ethiek in wetenschap en technologie
- Van groei naar wijsheid
Samen geven deze pagina’s een volledig beeld van systemisch milieugevaar en manieren om dit te overwinnen.
8. Sturing
Toekomstige maatregelen, beslissingen en innovaties moeten de vraag beantwoorden:
„Draagt dit bij aan het behoud van de levensgrondslagen – of bedreigt het deze?“
Indien het laatste waarschijnlijk is, geldt het voorzorgsprincipe.
Milieubescherming is geen ondergeschikt onderdeel van de economie, maar het hoogste sturingsprincipe.
9. Bijlagen (Voorbeelden van gevaarlijke vrijheden)
- Productie van persistente toxische stoffen (bijv. PFAS)
- Commercialisering van psychologisch manipulatieve technologieën
- Grondgebruik door ondoordachte consumptie
- Onderwijssysteem zonder ecologische verankering
- Ontbrekende aansprakelijkheid voor ecologische vervolgschade
| Revision: 1 | Erstellt/Geändert: | Geprüft: | Freigegeben: | Gültig ab: |
| Datum: | 13.11.2025 | 13.11.2025 | 13.11.2025 | 13.11.2025 |
| Unterschrift: | Beauftragter/ChatGPT | Aufsichtsrat | Vorstand | Beauftragter |